Ben bezig met de uitvoering om mijn werk als schilder, tekenaar en graficus in beeld te brengen. Wil een portfolio samen gaan stellen om te laten zien, wie ik ben en wat ik maak. Uiteindelijk wil ik een expositie zien te regelen.

Dus ik ben gaan inventariseren, om mijn beste werk te selecteren. Dat is een monsterklus, en confronterend bovendien. Werd af en toe beroerd van sommige tekeningen, zo deprimerend en naargeestig. Dat neemt niet weg dat het geen kwaliteit zou hebben.

Mijn geestverwant, Jan Burgers, gaat het uit gekozen werk fotograferen.

Het zijn ongeveer zestig werken. Er moet een juiste afspiegeling komen, van mijn persoon als schepper. Let wel, met het woord schepper bedoel ik niet iemand die heel goed is. En als schepper mijn achter naam zou zijn geweest, dan zou ik zeker geen Op heten. Zie zelf helder in, dat ik beperkingen heb.

Hoewel ik ook moet zeggen, dat juist die beperkingen het resultaat positief hebben gediend. Als je dat fenomeen inziet en begrijpt, dan ben je denk ik op de goede weg. Er is vaak een bepaalde tijd nodig om tot nieuw inzicht te komen. Dat duurt soms jaren, net als een kind dat volwassen wordt. Soms lijkt het er op of een schilderwerk zich zelf heeft verfraaid, terwijl het jaren lang in een kast lag opgeborgen. Hoe kan dat nou? Eerst vond je het maar een matig werk, en nu jaren later ben je er opeens zeer tevreden over. Ik noem dat het proces van het neerslaan. Het zogenaamde neerslaan in je hoofd, het beklijven ervan in je hersenpan. Dan zie je ineens, hoe goed, of hoe slecht iets is gemaakt. Je overziet het geheel in al zijn facetten, en je hebt oog voor ieder detail. Dat komt doordat je afstand van het werk hebt genomen. Je kijkt dan nu meer als buitenstaander naar je eigen werk .Je hebt je bovendien ontwikkeld en het vermogen om ontvankelijk te zijn vergroot. Gedeeltes van een doek die je in het verleden intuïtief aanbracht, kun je nu doorgronden. Het gaat mij te ver om hier nog verder op door te gaan, want ik wil de toegankelijkheid van mijn betoog overeind houden.

Was van de week bij mijn therapeute voor een intake gesprek. Ik worstel nogal met mij zelf, drink nogal graag, en probeer mijzelf te veel te verdoven. Dat kan natuurlijk niet alsmaar doorgaan. Onverwerkte emoties spelen hierbij de boventoon! Ga ik jullie niet verder mee vervelen, heeft geen zin, en daar gaat het ook niet om.

Moest een lijst invullen van 40-vragen, zodat ze een beeld kan vormen van mijn geestelijke gesteldheid. Terwijl ik daar mee bezig was, vertelde ik haar over mijn problematiek van de afgelopen week.

Ze zei me, ‘’maak eerst die lijst af en kom dan met je verhaal’’. Ik zei, dat het me juist goed deed om twee dingen tegelijk te doen, die voor mij eigenlijk gewoonweg een zijn. Ze antwoordde, ‘’kun je dat echt’’? Ik zei, ‘’ja hoor net als bij het schilderen, want dan draai ik ook allerlei programma,s tegelijk af’’. Resultaten boek je mijns inziens juist door er niet helemaal in te zitten, vandaar dus. Alles heeft met concentratie te maken. De beste concentratie bij het schilderen is, het schilderen zelf te combineren met een bepaalde gedachtegang. Praten met je zelf, zo van, begrijp niet dat zij eens iets aan haar haar laat doen. Ze zou er veel beter uit kunnen zien. Ik weet dat sommige mensen daar weinig om geven of zelf gewoonweg niet zien. Maar zij zag er vroeger leuk en vlot uit, daar is niet zoveel meer van over. Misschien komt dat wel door al die biologische producten die ze haalt. Het valt mij trouwens op dat de meeste mensen, in die winkels er ongezond uit zien. Bovendien zijn ze a-sexueel gekleed. Ach, te veel blauw, daar baal ik van. Had dan die kwast even langs het doekje gehaald.

Zou bijna vergeten te melden dat ik bij mijn eerste kennismaking gesprek met mijn therapeute, de nummers van mijn zorgpas moest opschrijven. Ik had geen leesbril bij me, en mocht de hare even op. Bij thuiskomst kwam ik er achter, dat die bril nog steeds op mijn hoofd stond. Als een diadeem in mijn kapsel. Heb haar direct gebeld, en ze zei me, de bril in haar brievenbus te doen. Verpakt zodanig, dat het een zachte landing zou maken. De valafstand was nogal groot. Heb haar gerust gesteld, en gezegd, de bril in een cd-envelop te zullen doen. Waarop ze zei, krijg je dan geen krassen. Tussen humor en tragiek, loopt een dun lijntje. Je kunt wel eens, lachend staan te huilen. Dat humor een groot wapen kan zijn in de strijd tegen het ongeluk is algemeen bekend. Je moet er alleen wel oog voor hebben.

Beste lezer, goed gezinde ondervinder. Ik heb u hoog. Te meer, omdat u al zo ver zit in mijn verhaal, en het waarschijnlijk zult uit lezen. Dat komt door uw geestelijke bagage. U bent, zeg maar intelligent. Iets waarop u trots moet zijn.

Ik wil u zeggen. Volg mij, en geef liefde ook al doet dat pijn.

Want alleen ik, kan u bevrijden. Ik ben de grote meester die tot u gekomen is. Ik ben die gene die als afgezand van god, in naam van mijn vader uw wandeling kan leiden. Dat alles met een goede inborst. Ik zeg u nogmaals, volg mij, in naam van de grote vader, Frank van Vuuren. Hij is trouwens onlangs een tweede handswinkeltje begonnen, dat handelt in plastic speelgoed poppetjes. Het is toch prachtig dat iemand van zo,n kaliber, zich hier op aarde inzet voor de kindergeest. Grote kus voor al mijn kinderen, staat er boven de winkelpui met sierlijke letters. Onlangs had ik nog een onderhoud met mijn vader. Hij zei mij, binnenkort eens flink op te gaan treden tegen alle hondenbezitters. Althans tegen hen die de viervoeters op straat hun behoefte laten doen, zonder het op te ruimen. Hoe wilt u ze dan straffen, vroeg ik aan mijn vader. Daar kan ik mij niet over uit laten, maar je zult het snel genoeg merken mijn jongen, antwoordde hij.